آخرین روز سال زادروز امیرمؤمنان علی (ع) را جشن می‌گیریم و با این جشن به لحظه‌ی تحویل سال نزدیک می‌شویم که کم‌ترین فاصله را با روز پایانی سال دارد. بعد از جشن نوروز و متصل به آن هم، عید مبعث پیامبر گرامی (ص) را جشن می‌گیریم.
ملاحت و زیبایی حضرت محمد (ص) و رویداد بزرگ بعثت ایشان، در ادبیات و فرهنگ مردم کشور ما به زبان‌های گوناگون ستوده شده. لابد بارها غزل مشهور سعدی را خوانده و شنیده‌اید که می‌گوید: «ماه فرو ماند از جمال محمد/ سرو نباشد به اعتدال محمد»
گرچه شاعران معمولاً معشوق و زیبایی او را به ماه تشبیه می‌کنند، سعدی ماه را فرومانده در زیبایی و اعتدال حضرت محمد (ص) به تصویر می‌کشد.
می‌دانیم که آن‌حضرت، علاوه بر ملاحت و جذابیت ظاهری، به خلق و خوی نیک و مهربانی و گذشت شهره بوده و در روز مبعث بعد از بارها خلوت‌گزینی و نیایش در غار حرا، و پس از طی‌کردن تجربه‌های عارفانه، میزبان نخستین آیه‌های قرآن کریم می‌شود. عطر شگفت واژه‌های کتاب آسمانی در تن و جانش می‌پیچد و گویی همه‌ی موجودات را متوجه تغییری می‌کند که از آن لحظه در سرنوشت بشر آغاز شده است. او میزبان پیامی متفاوت شده است؛ آیه‌های خداوندی با دعوت به خواندن و با اشاره به آموزش انسان با قلم فروآمده‌اند تا انسان را به آسمان‌ها بالا ببرند. عید برانگیخته شدن پیامبر خدا (ص) مبارک باد.
تصویر: اثر یوسَجی نِکُلاو
